Klaar om te overwinteren

Afgelopen week ben ik een paar dagen op de camping geweest. Vorige maand heb ik niet alles mee kunnen nemen en het water nog niet afgesloten. Het was mooi weer,

maar wel behoorlijk koud, vooral 's nachts.

Kacheltjes en electrische deken op sambal, dus lekker warm.

Hier en daar nog even op bezoek geweest, visite ontvangen,

dus verveeld heb ik me niet.

Maandag heb ik mezelf nog een keer verwend

en een ander keyboard gekocht.

Het vorige was echt een leuk ding, maar weinig mogelijkheden.

Met goede hulp en advies op stap gegaan

en met iets moois thuis gekomen.

Meteen dan maar alles goed. Ik kan zo optreden (haha)

Dat gaan we dus niet doen. Lekker thuis spelen en zingen

want dat is bij mij de enige manier om mijn hoofd leeg te krijgen.

De buren hebben niets te vrezen

want ik speel met de koptelefoon op.

Op de camping kan het volgend seizoen

weer wel af en toe zonder.

Yamaha PSR S 900

Gisteren ben ik thuis gekomen en na wat
geschuif met het meubilair
heb ik een plekje gevonden voor het raam.
Laatst heb ik met de kinderen hier ook al zitten puzzelen waar nog plaats zou zijn voor het keyboard en kwam deze optie er ook al uit.
Nu is het dan ook echt vol hier. Er kan niets meer bij, alhoewel.....
ik moet ook nog een plaatsje vinden voor de Kerstboom.
Maar ook dat gaat me lukken.
De komende maand heb ik het nog aardig druk met diverse Kerstmarkten.
Op 21 december de laatste en dan op naar de feestdagen.
Hoe ik die ga invullen dat weet ik nog niet,
Komt tijd komt raad.
Er staan hier bakken met kralen en een hoofd vol ideeën dus
klaar om te overwinteren tussen de kralen en muziek.

Een jaar voorbij

26-08-1949 -----30-10-2013

Gisteren heb ik met de kinderen en Lieke een
“samen zijn” dag gehad.
Het was heel fijn zo met elkaar.

Jet en Diaan hadden voor Lieke en voor mij een olifant gemaakt.

Mijn olifant

De stof die ze er voor gebruikt hebben is van overhemden van Herman.
Heel bijzonder en heel speciaal.

Vanmiddag ben ik naar de herdenkingsdienst geweest
van afscheidshuis de Vlindertuin.
Vorig jaar op deze dag om 15.00 uur namen we voorgoed
afscheid van Herman
en vandaag begon de dienst om.....15.00 uur.
Heel bijzonder.
Het was een mooie middag, mooie muziek,
gedichten en voor iedereen een persoonlijk woord
en een kaars.

Sluit je ogen één seconde

Vanmorgen even een bezoekje aan de huisarts gebracht.
Hij wilde al eerder dat ik eens kwam voor een update over de laatste tijd
maar ja, om naar een dokter te gaan als je niets mankeert.
Nu wilde ik eindelijk wel eens weten waar die draai duizelingen,
flikkeringen in mijn ogen, migraine  enz. vandaan komen.
Dus vooruit, even bij kletsen en dat was allemaal heel verhelderend.
Ik ben aan het verwerken en dat is werken, dan geeft het lichaam vanzelf
aan hoe ver je kunt gaan.
Dat had ik zelf eigenlijk ook al bedacht, maar er waren ook dingen
die ik van mezelf niet begrijp en hij heeft dat uitgelegd.
Nu kan ik proberen niets meer gek te vinden,
geen moeite met mijn gedachten te hebben
en mijn manier van verwerken.
Onderstaand gedichtje vind ik nu wel bij dit moment passen.
Het stukje muziek er onder ook.



Sluit je ogen één seconde,
zet een lach op je gezicht.
Zeg bedankt tegen het leven,
voor de liefde en het licht.
Geef een glimlach aan een vreemde,
knuffel iemand, elke dag
en wees dankbaar voor de dingen
die je vandaag beleven mag.
Vier het leven om je heen.
Hang de slingers op en dans met iedereen
het leven is al veel te kort
en alleen is maar alleen.
Dus droom, durf,
doe en deel met iedereen.

Klik op bovenstaand plaatje
en luister

Goa 2014

Op 15 februari ben ik naar Goa vertrokken. Ik had het gevoel dat ik er nog een keer naartoe wilde. Gevoel weer achterna, ticket geboekt, vrienden van me gemaild, die in een hotel daar zitten, of ze een kamer voor me konden regelen en binnen een paar dagen was alles voor elkaar. 

Jet en Diaan hebben me weg gebracht naar Brussel.

 Na 2 nachten en 1 dag in Delhi vloog ik door naar Goa waar Siep en Aukje me stonden op te wachten met Prya, de vrouw van de eigenaar van het appartement waar we in zouden verblijven.
Ja, dat was even dikke tranen natuurlijk.
Allemaal in de taxi en richting Ticlo Resorts waar Trudi en Ashok me opwachtten, ook weer tranen. Er gebeurt dan wel even wat met je. In 1998 waren we voor het eerst in Goa en ook in dat hotel. Nu 16 jaar later weer daar, maar dan nu alleen en voor het laatst.
Ik kreeg een fijne kamer, de scooter stond klaar, geweldig.

Al snel naar een van mijn  favoriete restaurants gegaan. Tibetan Kitchen om daar Lemon chicken te eten en te proosten op......gewoon op het leven

In de dagen erna ben ik in het appartement geweest waar Herman overleden is, heb met de eigenaar gesproken over allerlei dingen zodat veel dingen ook duidelijker werden.
Hier en daar wat mensen bezocht om ook nog even gedag te zeggen.
Bij Siep en Aukje lagen nog heel wat spullen van Herman die zij bij het consulaat hebben gehaald. Alles uitgezocht, wat moet mee naar huis, wat mag daar blijven en wat kan weg.
Ook daar moest ik even doorheen. Met een lach en een traan is ook dat gelukt. Zijn medicijnen van thuis, die hij voor een half jaar mee had, daar heb ik niets aan dus dat heb ik een paar dagen later bij het Bosio Ziekenhuis gebracht. Zij kunnen dat wel gebruiken.

Bovenkant

En dan ik, totaal geen vis liefhebber, heb krab gegeten. Het vlees was er uit gehaald en weer terug in het schild van de krab. Daaroverheen een sausje en onder de gril. Niet verkeerd, maar als je al niet van vis houdt.......Ik vond het gewaagd van mezelf.

Binnen zit het vlees

Iedere avond liep ik naar de Public Bar. Daar zitten veel bekenden even aan een borrel en na een uurtje vertrekken ze allemaal in groepjes of alleen naar een restaurant om te eten. Omdat ik al jaren daar in die buurt niet meer ben geweest waren veel restaurants voor mij helemaal nieuw, dus heb ik lekker gesmuld.  Af en toe ook snacken, heerlijk. 

Snacken

Ook een paar keer in het hotel gegeten, dan was daar live muziek of karaoke.

Op zondag 2 maart heb ik een bootje gehuurd bij visrestaurant Amigo aan de rivier bij de brug naar Nerul, we kwamen daar heel vaak. 
Ik had de as van Herman meegenomen naar Goa. Hij zei altijd dat hij daar tot zijn dood wel wilde blijven. Zijn wens is in vervulling gegaan, maar ja, we wilden hem toch ook weer thuis hebben. Toen ik had besloten naar Goa te gaan vond ik het een mooi idee om hem weer mee te nemen en daar uit te strooien. Alle instanties gebeld en ingelicht, papieren voor elkaar en hij ging mee.
Omdat het op de 30^e de vierde maand na zijn overlijden zou zijn, maar februari maar 28 dagen heeft, heb ik gekozen voor 2 maart.
Siep en Aukje zijn mee geweest in de boot om mij te steunen en om foto’s te maken.
Ook dat was weer een moment waarmee ik iets afgesloten heb. Enerzijds het gevoel dat ik hem daar achter liet, anderzijds een goed gevoel want hij wilde er zo graag zijn.
Ik had 3 bloemen slingers en 5 dya's. Op de dya's onze namen en een blanco namens alle familie, vrienden en bekenden. Helaas zakten deze al snel naar de bodem van de rivier, maar ook de as ging grotendeels naar beneden, dus was alles toch weer bij elkaar.

Klik op de foto voor een slide show
van het uitstrooien

De bloemenslingers met daarop ook nog wat as dreven eerst het land in om daarna in de Mandovi River uit te komen die in zee uitkomt.

De laatste dagen waren de dagen van rust. Alles gedaan wat ik wilde doen, zelfs nog meer, de dingen gedaan die ik anderen beloofd heb en daarna kwam de rust er in.
Lekker naar het strand, hapje eten, even een tukkie doen, ijsje toe en weer naar het hotel. Gewoon vakantie zeg maar. Zo lang ik niet alles gedaan had, kon ik de rust er niet in krijgen. Nu was het goed. 

Op 11 maart ben ik naar Delhi gevlogen om daar nog wat spulletjes te kopen voor mijn sieraden hobby. Ook dat was allemaal anders om het alleen te doen, maar ook dat is weer gelukt. Het is extra op je tas letten, je geld goed verdelen en ogen en oren de kost geven.
Zaterdag ben ik weer terug gekomen in Brussel waar Jet en Diaan me op wachtten met een zalig kopje koffie en heel veel knuffels. Fijn om weer thuis te zijn.

Een warm welkom thuis

Bij de meiden thuis lekker bij gekletst, soep en een broodje en toen naar huis.


Heerlijk weer in mijn eigen hokkie, maar toch is het nu anders.
Het voelt anders, ik moet denk ik even wennen aan het idee dat ik nu weer echt helemaal alleen ben.
Voor het moment ben ik even klaar met Goa en Delhi.

Met deze weken heb ik voor mezelf het boek Goa dicht gedaan, maar zal er in de toekomst regelmatig weer in bladeren. 

Valentijn

Fijne Valentijn allemaal

Verdriet

Ik heb thuis een potje,

op het potje staat "verdriet".

Ik doe er vaak verdrietjes in,

want als ze klein zijn...huil ik niet.

Steeds als er iets tegenzit,

er iets gebeurt wat ik niet wil.

Open ik het potje,

gooit het er in, heel stil.

Maar gisteren was de laatste 

druppel iets teveel.

Van al die stukjes klein verdriet,

kreeg ik een brok in mijn keel.

Mijn hand begon te trillen,

verdriet vloog met golven uit de pot.
Een traan begon te rollen,
ik voelde me erg rot.

Een onbedaarlijk snikken,
deed me trillen overal.
Ik zat echt tot in mijn haren
in het diepste, diepste dal.

Het was met rood omrande ogen
dat ik mezelf weer rustig kreeg.
Opgelucht keek ik naar mijn potje,
het potje.....dat was leeg.

Dus zie je iemand lopen
met rode ogen heel bedeesd.
Dan weet je
haar potje is pas vol geweest.

auteur onbekend

3 Maanden verder

Nu, 3 maanden na het overlijden van Herman, is het zo ver.
De tickets liggen klaar, visum, internationaal rijbewijs enz.
Ja, ik ga naar Goa.
Vrijwel meteen zei ik al dat ik dat zou willen, dat gevoel bleef en werd steeds sterker.
Niet meer twijfelen, ticket geboekt en alles in orde maken.
Over ruim twee weken vertrek ik en blijf daar tot half maart.
Er zijn nog zoveel dingen die ik nog een keer wil doen.
Naar de eigenaar van het appartement.
Deze mensen hebben zoveel voor me gedaan.
Fijn om met elkaar nog even te praten.
De politieagente die destijds daar aanwezig was wil ook nog even kennis maken.
Onze vrienden, die daar zoveel voor me gedaan hebben,
bezoeken en met elkaar even bijpraten.
We zullen zeker met elkaar een borreltje op Herman nemen.
En dan gewoon voor mezelf proberen het "af te sluiten" het is een cliché uitdrukking maar toch zal het zo zijn.
Deze keer ga ik in een hotel.
Het hotel waar we 15 jaar geleden zijn begonnen.
Daar wil ik heen om de jaren Goa af te sluiten.
Ook daar zitten vrienden van me en die hebben een kamer geregeld, de scooter staat straks klaar.
Fijn dat ze dat voor me hebben gedaan.

Het zijn drie drukke maanden geweest waarin de agenda zich dagelijks vulde met dingen die gedaan moesten worden. Bezoekjes, telefoontjes.

De koffer met spullen van Herman die ze maar niet wilden of konden versturen.
Deze kwam uiteindelijk na 2,5 maand binnen.
Weer even diep ademhalen en leeg maken.
Daarna een stevige wandeling gemaakt, het hoofd weer leeg.

Niets kon doorgestreept worden, niets werd direct geregeld.
Steeds maar weer overal achteraan bellen en mailen.
Nu lijkt het er op dat alles bijna in orde is en kan ik een beetje rust in mijn hoofd krijgen en me voorbereiden op een maand vakantie.
In Goa zullen er zeker emotionele momenten zijn,
en dat mag ook
Maar ik wil vooral ook gaan genieten, ook al is het nu anders.

Ik zal hier af en toe even van me laten horen
hoe het allemaal gaat.