Vroeger.....

Geboren tussen 1920 en 1980?? Wij waren de sterken!! Nu....40...50...60...70 jaar...en meer... In de eerste plaats hebben wij een geboorte overleefd met moeders die rookten en of dronken gedurende hun zwangerschap. Zij namen aspirines, aten vinaigrettesaus, mayonaise en desserten en zij werden niet getest op suikerziekte of cholesterol. En na dat trauma werden wij op onze buik te slapen gelegd in kinderbedden geverfd met mooie blinkende loodverf. Er waren geen kindersloten op de deuren en als wij met de fiets reden hadden wij basketbalpetten op en geen helmen. En als baby of kind reden wij mee in auto’s zonder gordels, noch kinderstoelen of opblaasbare kussens. In de bak van een vrachtwagen zitten op een zonnige dag was altijd een belevenis en iets speciaal. Wij dronken putwater of water van de kraan en geen water uit de fles. Wij aten taartjes, wit brood, echte boter en spek met eieren. Wij dronken warme chocolade met echter suiker erin. En hadden geen last van obesitas. WAAROM ? Omdat wij steeds buiten speelden. Daarom !! Wij verlieten de woning ’s morgens vroeg om heel de dag te spelen in de frisse lucht en dit op voorwaarde dat we ‘s avonds bij donkerte thuis waren. . Wij hadden uren nodig om onze skateborden zelf te maken en daalden met deze planken hellingen af zonder eraan te denken dat wij geen remmen hadden. Nadat wij zo een paar keren de bosjes in waren gesukkeld leerden wij dat probleem oplossen. Wij hadden geen Playstations, Nintendos, X-box, iPod enz. Er waren geen videospelen, geen 150 tv kanalen, geen videofilms of Dvd’s geen stereoketens, geen computers of internet. WIJ HADDEN VRIENDEN en wij gingen buiten om met hen te spelen. Wij vielen uit bomen, sneden ons, braken af en toe een bot of een tand, gingen appels, peren en rapen plukken en er waren daar geen gerechtelijke vervolgingen voor om iemand daarvoor de schuld te geven. Als we gepakt werden kregen we een pak slaag en thuis hielden wij wijselijk onze mond. Wij kregen voor onze 10° verjaardag loodjesgeweren, speelden met stokken, tennisballen, voetballen en ondanks dat men ons vertelde dat wij ons zicht konden verliezen of ons kwetsen met die dingen hebben wij dat allemaal overleefd. Wij reden of gingen tot aan de woning van een vriend en klopten aan of gingen eenvoudig weg binnen en wij waren van harte welkom en schoven mee aan tafel voor het middagmaal. Het idee dat onze ouders ons uit de gevangenis dienden te halen was absurd. Zij waren Met en Voor de wet en Met de leraren. . Deze generaties hebben enkele van de beste risiconemers, denkers en uitvinders van alle tijden en van heel de wereld voortgebracht. Deze 50 jaren waren een explosie van nieuwigheden en nieuwe ideeën. Wij hadden de vrijheid om te proberen, de schrik voor het falen, het succes en de verantwoordelijkheid die er mee gepaard ging en wij hebben geleerd om dat te beheersen en om daar mee om te gaan. Als u een van hen bent PROFICIAT ; Misschien wilt u dit delen met anderen die het geluk hebben gehad groot te worden voordat de advocaten en politici alles kwamen regelen en reglementeren. Wat was het leven mooi, simpel en helder. Soms wat ruw maar klaar en duidelijk met regels en wat waren we gelukkig !!!!

Zomaar even

Het is nog vroeg in de morgen. Heerlijk koel op het balkon, de bakker rijdt langs en toetert, vogels zingen het hoogste lied. Hier en daar hoor je de buurmannen hun tanden poetsen, kelen schrapen en rochelen op een manier die iedereen die wel eens in India is geweest bekend in de oren zal klinken. Als je van niets weet is het een onsmakelijk geluid, maar ook dat went weer.  Onze part time hond heeft lekkers gehad, ik zit met een bakje koffie om de oortjes weer overeind te krijgen en Herman ligt nog even na te soezelen.
Zo begint mijn ochtend altijd met hond Patou trouw naast me.

Kop op het muurtje want als hond
heb je veel kopzorgen.....

De eerste koe wandelt ook weer langs. Niet dat er veel ruimte is hier voor de dieren want er worden enorm veel resorts en appartementen gebouwd. soms heb je het idee dat de plaatselijke bevolking steeds meer verdrukt wordt. Waar je het ene moment een prachtig uitzicht zou kunnen hebben, staat het andere jaar een groot gebouw voor je neus en ze blijven bouwen. 

De afgelopen dagen is er weinig bijzonders gebeurd. De markt in Mapsa, het overbekende ijsje, een paar keer uit eten, bakkie in het dorp (Calangute), soms eens naar het strand. Dan weer eens  oude bekenden" tegen komen en daar een uurtje mee kletsen onder het genot van.....
Verrassend om steeds weer mensen tegen te komen die in eerste instantie niet meer naar Goa wilden gaan en dan achteraf toch maar weer wel. Het is altijd weer een blij weerzien. Handen geschud, de afgelopen zomer even doornemen met elkaar, foto's over en weer. Ervaringen uitwisselen enz.
Met Goa hebben de meeste mensen, net zoals wij, een soort haat/liefde verhouding.
Je bent er klaar mee, maar kan ook niet zonder.
Sommigen slaan een jaar over, maar komen dan toch weer  terug op het oude nest.

Gisteravond zijn we bij Pundalik en zijn familie
geweest om te eten.

Iedereen was in rep en roer om het ons naar de zin te maken. We hadden zelf van alles mee genomen zoals frisdrank, bier, chips en ijsjes voor de kinderen enz. 

De rijst wordt buiten gekookt

De kip met kruiden en de groenten staan te pruttelen
in de keuken

Af en toe viel de stroom even uit, maar het koken gaat gewoon door. Buiten op een vuurtje wordt de rijst gekookt, binnen wordt de kip gebraden en de groente gekookt en dat alles bij kaarslicht.
Het eten was heerlijk, we zijn weer behoorlijk verwend. Tegen 10 uur zijn we weg gegaan. Dan gaan ze zelf eten. Ze eten nooit samen met de gasten. De kinderen mogen soms wel een snack, maar de hoofd maaltijd krijgen ze later. 's Lands wijs, 's lands eer. Niets aan veranderen (willen) doen ze hier al jaren zo.

Nou, dat was het wel weer zo'n beetje.
We gaan onze laatste week in.
Herman gaat straks een huzarensalade voorbereiden. Hij heeft een prachtig stuk runderhaas gekocht voor wat biefstukjes. Een deel van het vlees gaat in de salade.
Dat wordt weer smullen met elkaar.

Naar de Hippies en de Chinees

Het is op het ogenblik behoorlijk warm hier. Zo rond de 36 graden en dat is niet niks. Dus maar weer een tandje terug. We zijn gisteren nog wel even naar Anjuna geweest. Ooit begonnen als hippie markt, maar nu een enorm toeristisch gebeuren. Het was niet druk, maar eigenlijk te warm om even leuk rond te struinen.

Maar ja, we hebben Lieke beloofd om 4 olifantjes mee te nemen, een papa, een mama en twee kinderen. We hebben ze gevonden hoor Lieke, ze komen er aan.

Na een flesje fris naar de Pizza hut waar het redelijk koel was. Via Mapsa om te tanken, in het dorp een ijsje en weer terug naar huis.Gisteravond hebben we eten gehaald bij de "afhaal Chinees".  
 

Het was op zich al een feest om te zien hoe het allemaal bereid werd. Met zijn vieren hebben we daarna lekker zitten smullen op het balkon.

We zijn ook nog even naar ons vroegere appartement gereden om enkele dingen op te halen die we nog wel zouden kunnen gebruiken.
De rest wordt daar aan mensen gegeven die het nog beter
 kunnen gebruiken.

Hier onder ook nog even een plaatje van het huidige appartement. Ons gedeelte zit tegen het huis van de eigenaar aan. Als je binnen komt is er de kamer, dan een gang met links de keuken, badkamer en aan het einde van de gang is de slaapkamer. 

De waakhond van het pand Patou.
We zijn dikke vrienden (stukje kaas doet wonderen)

Even bij teuten

Niet dat er zo veel bijzonders te vertellen is, maar ik klim toch weer even in de digitale pen.

Afgelopen donderdag met zijn vieren naar Siolem gereden om de lapjes bij de kleermaker te brengen. A.s. vrijdag moet alles klaar zijn. We bellen eerst wel want we kennen de Indiërs al een beetje, Via Charpora en Anjuna, waar we een zalig pizza hebben gegeten,
weer terug naar huis. 

Vissersbootjes in Charpora

Vrijdag naar Calangute een bakkie gedaan
en daarna naar het strand. 
Zaterdag naar de weekmarkt in Calangute.

Weekmarkt in Calangute

Naar de familie om de schaal van de pudding terug te brengen 
en een lunch op het strand gedaan. 
 Omdat in het appartement waar we vorig jaar zaten al onze spullen nog stonden, hebben we daar de rotan stoelen, de matrassen en een tafeltje gehaald.
De rest gaan we e.d.d. nog even uitzoeken. Een paar dingen nemen we mee en de rest zou zij daar verdelen. Ze weten er wel raad mee. Het was al een verrassing dat het er allemaal nog was. Herman ging gewoon even heen om ze te begroeten, maar kwam met dit nieuws thuis. We hadden verteld dat we niet meer zouden komen dus dan verwacht je dit niet. Zij had een voorgevoel (en een goed) dat we toch misschien nog wel zouden komen. Het appartement was inmiddels voor twee jaar verhuurd voor een goede prijs,
dat is fijn voor ze.
’s Avonds zijn we uit eten geweest met zijn vijven. Na geborreld bij een stel en op naar huis. Zalig geslapen op de matrassen. 
Eindelijk eens niet gebroken uit bed stappen.
Zondag lekker rustig opgestart en in de middag naar de strandtent van Joy geweest. Daar is live muziek. Niet echt mijn muziek, maar goed, om je heen kijken is ook leuk. Allerlei soorten mensen, van oude hippies tot oer degelijke, zoals wij zitten daar. De een rookt een cigaretje de andere heeft iets in de brand waar je van de geur al high wordt. Ze dansen en gaan helemaal los. Dan weer staat iemand op om te drummen, dan gaat weer iemand zingen. 
Het is best wel leuk om een keer mee te maken. 

Hier wonen meer families bij elkaar.
En wij maar jammeren dat we niet genoeg ruimte hebben....

 Gisteren zijn we met behulp van onze vrienden verhuisd naar de begane grond. De tweede verdieping was geweldig, maar oh die trappen. Er wandelen hier een paar knietjes rond die daar geen plezier aan beleefden. De koffers gepakt en alles naar beneden. Dat was even zoeken waar alles moest staan en hangen want het is hier een stuk kleiner. Ruimte is meer dan genoeg, maar het moet even wat anders in de kasten en zo. Went ook weer. Boven hadden we twee badkamers, twee slaapkamer en een enorme woonkamer met veel afleg ruimte. ’s Avonds heerlijk gegeten bij de Tibetaan in Calangute.
De eerste nacht zit er op in ons nieuwe stulpje
en we hebben zalig geslapen.
De rotan stoelen, die eigenlijk al zowat uit elkaar vielen, hebben de mannen gisteren gerepareerd en kunnen voorlopig nog jaren mee.
De spulletjes die we hebben mogen we hier weer opslaan, dus jullie hebben hem al door zeker? Volgend jaar toch maar weer iets langer?
Wij zijn net als het weer, veranderlijk, maar dat houdt het spannend.

Meer foto's vinden jullie HIER
Of klik je op het foto album Goa 2012 in de linkerkolom

Daar zijn we weer

Al weer een week weg dus nodig tijd om een beetje bij te kletsen.

De vlucht met tussenstop in Helsinki verliep prima. 

Om half 7 ’s morgens kwamen we aan in Delhi. Op naar het hotel,

daar snel even een tukkie gedaan en om 12 uur er weer uit

en naar de Main Bazar (waar het hotel ook staat) naar de diverse adressen

waar van alles te koop is. Toch wel weer mooie dingen gescoord.

Na het eten eigenlijk vrij snel naar bed en de andere dag pas om half 11 wakker!!

Niets aan de hand want het is er ’s morgens en ‘s avonds nog vrij koud in deze tijd, dus heb je buiten niets te zoeken. De winkels gaan ook pas rond half 11 open.

De schoolbus, tuctuc, riksja....zoiets
Turkman Gate

Snel ontbijtje en met de tuctuc richting Turkman Gate.
Gehaald wat er zoal nodig is, tassen

terug gebracht naar het hotel even wat gegeten
en weer een tuctuc genomen naar de Kinari Bazar.

Ook daar de dingen gehaald die op het lijstje stonden. Nog even mijn favoriete

kralenwinkel in waar het zomaar niet druk was.
Mevrouw moest maar even gaan zitten.

Herman bleef buiten op de stoep genieten van het straat gebeuren
en ik nam plaats op 

een krukje dat meer de eigenschappen had van een wipkip.
Het wiebelde alle kanten uit.

Maar wel weer hele mooie kralen gevonden.
Precies wat ik zocht en dat alles in één zaakje.

Geweldig. Alles weer ingeladen en het andere spul
uit het hotel gehaald en  naar een goede

vriend van ons gebracht die het verzenden verzorgt.

Vrijdag middag zijn we naar Goa gevlogen.
 Onze vrienden stonden ons op te wachten op het vliegveld.
Het was een warm welkom.
Na een klein uurtje met de taxi kwamen
we bij het appartement aan.
Ze hadden werkelijk een prachtig appartement voor ons uitgezocht.
Grote kamer, keuken, twee badkamers, twee slaapkamers
en een balkon over de hele lengte waar je royaal kan zitten.

Er stonden ook twee nieuwe scooters voor ons klaar, geweldig!!In de koelkast water, biertje, borrel, eitjes, bananen
ennn…….een overheerlijke vanille pudding met caramel saus,
speciaal door Pundalik voor ons gemaakt. Zoooo lekker.

De vanille pudding met caramel saus van Pundalik

Even met elkaar geborreld en toen uit eten.
Oh hoe heerlijk toch weer die Indiase gerechten.

Zaterdag internet en telefoon geregeld, met elkaar koffie met gebak genomen,
beetje rond gekeken.
Een kort bezoek gebracht aan Pundalik en zijn familie.
’s Avonds weer uit eten en na geborreld.
Zondag met z’n tweetjes een bakkie in het dorp (Calangute).
 Bekenden gezien, beetje rond gereden en ’s middags naar het strand.Maandag naar Mapsa want de cold coffe met ice cream begon me te roepen. Overheerlijk. 

Cold coffee with ice cream.
Ik hoef al niets meer te zeggen.
De eigenaar kijkt me aan, ik knik en binnen
twee minuten zit ik te smikkelen.


Op de terugweg nog een bakkie in het dorp en daarna naar het strand. Gisteravond vredig op het balkon gezeten en na weer een boeren nacht, een stevig ontbijt er in en……de bloemist kwam een prachtig bloemstuk brengen van onze vrienden en hun kinderen, wat een verrassing.

Mooi Valentijn boeket,
bedankt allemaal!!
Erg lief en attent.

Wij moesten namens hun kinderen ook voor hun een bloemstuk regelen en hebben dat gebracht. Met een klein bloemetje in de hand even een bezoek gebracht bij een goede bekende van ons. En zo studdert er weer een dag voorbij.

Vandaag naar Panjim met zijn vieren. Stof gekocht voor overhemden voor Herman, beetje rond gelopen en op de terugweg onder de brug bij het favoriete restaurant wat gegeten.

Restaurant onder/naast de Nerul brug.
Je zit beneden achter het witte hekje links.

Nu zitten we uit de dampen op het balkon. Vanavond even niets.

Meer foto's kun je vinden in de linker kolom onder het kopje foto albums in GOA 2012.

Valentijn

Duinkonijntje

Een duinkonijntje is onderweg naar haar hol,

genoeg gespeeld vandaag en ze heeft haar buikje vol.

Gauw naar binnen, hier is alles zo vertrouwd,

hoe lang al geleden heeft ze dit nestje gebouwd?

Hier en daar vertoont het wel wat slechte plekken

en de laatste tijd begint het ook wat te lekken.

Dan schuift ze haar bedje gewoon een stukje opzij,

het is net alsof hoort het er bij.

In juni van dat jaar ontdekt ze bij toeval een ander holletje,

daarvan raakt ze helemaal verward in haar bolletje.

Dat het daar zo anders en veilig kan zijn

beseft ze zich, maar met een hart vol pijn.

Dit mooie nestje is immers al bezet!

hierin staat al jaren een konijnenbed.

En stel, dit nestje is toch vrij,

dan zet je dat oude niet zomaar opzij!

Toch staat ze steeds vaker naar binnen te gluren,

waarom krijgt haar eigen holletje nu zulke vreemde kuren?

Ze heeft een bang voorgevoel de laatste tijd,

het is net of raakt ze haar nestje kwijt!

In januari van het volgende jaar,

worden haar bange vermoedens maar al te waar!

Ze mag ineens haar holletje niet meer in;

Daar woont nu haar duinkonijnenvriendin !

   

Angstig en verward rent ze door het duister;

Dan staat ze plotseling stil, luister…………..

“Kom maar binnen, kom hier maar even schuilen,

je mag je bij mij wel warmen en even huilen,”

Schichtig loopt ze binnen in het huis van haar dromen;

Kan dit wel? Mag ze hier nu wel komen?

Maar, het is net of wenkt het haar keer op keer.

Met een hartje vol verlangen, gaat ze, steeds vaker weer.

Ze kiest wel eens een ander pad, maar, wat raar,

het is net of achtervolgt dit nestje haar.

Als ze ’s nachts huilend in slaap valt, in de koude nacht,

droomt ze haar droom, van het kasteel dat haar toelacht.

Als ze ’s morgens, rillend van de kou, ontwaakt uit haar dromen,

dan weet ze dat ze daar slechts op visite mag komen.

Ze verzamelt weer al haar moed bijeen om te zorgen

voor een nieuw onderdak voor morgen.

Ze sluit nog heel even haar oogjes
en denkt aan de veilige haven,

het geeft haar weer nieuwe moed, ze gaat steeds harder draven.

De zon schijnt, ze wordt door iedereen blij begroet!

Ze hoort er weer bij, het doet haar goed!

Als ze ’s avonds haar lijfje neervlijt op het zachte mos,

verlangt ze weer zo naar dat ene, het laat haar niet meer los.

Ze vouwt haar vermoeide pootjes onder haar verwarde hoofd,

ze is ineens zo moe, ze kan niet meer, haar kopje is verdoofd.

Een duinkonijntje is weer onderweg……..alleen,

onderweg naar het onbekende, ze weet niet waarheen.

Ook al breekt “die dag” voor haar eens aan,een nieuw nestje zal altijd in de schaduw
 van haar droomkasteel staan!
 

Raymond 40 jaar!!

6 februari 1972
01.50 uur
3380 gram
50 cm lang

Raymond is vandaag jarig.

40 jaar!
Van harte gefeliciteerd!!

Jong talent

Lieke kwam gisteren logeren.
De slee was ook mee,

dus er op uit samen.

En later heel stoer
van een heuveltje af.

Thuis hebben we muziek gemaakt.
Ze heeft talent!

Sneeuw

Nog even op de valreep een pak sneeuw.

Herman heeft dat in geen jaren meer gezien.

We hoeven er niet uit vandaag dus gaan het

vanuit de luie stoel bekijken.

Lekker 3 hoog en droog.

En een klein filmpje,

kan wel weer jaren duren

eer we dit weer zien.

Je weet het met ons natuurlijk nooit.....

Het bloed kruipt.....

Niets veranderlijker dan een mens en zeker wij met z'n tweetjes.

Vertelden we afgelopen jaar nog dat we even niet meer naar Goa wilden omdat we het er allemaal wel een beetje gezien hadden en het zat waren.

Maar ja, dan is 2011 voorbij, de nieuwe kalender aan de muur en toen gaapten de eerste drie maanden van 2012 ons akelig leeg aan. Unaniem over eens:
We gaan even weg, een last minute misschien?

De overgang van een paar maanden weg in de winter
naar helemaal niets, was een beetje groot.

Dus op zoek naar een leuke bestemming
met beetje zon, zee en zaligheid.

Om een lang verhaal kort te maken:

We gaan weer naar Goa.
Ineens alles weer in werking gezet, ticket geboekt, hotel in Delhi geboekt, visum, internationaal rijbewijs enz. Dat is allemaal klaar. En verder weinig spannends eigenlijk want we weten waar we terecht komen, wat er is en wat er niet is en dat laatste is niet veel. Dus weinig in de koffer, zal terug wel anders zijn.....

We gaan op 7 februari naar Delhi, daar een paar dagen rond struinen en rond de 11e zijn we dan in Goa.
Daar gewoon lekker niets. Op 7 maart komen we weer terug.

Vrienden van ons, die daar al zijn, hebben een appartement voor ons gezocht.

De scooters staan klaar, flesje water en een biertje in de koelkast.

We verheugen ons weer heel erg.

Het spiegel glas

Er leefde eens heel lang geleden

een boertje, werkzaam en tevreden.

Veel weelde was hij niet gewend

een spiegel had hij nooit gekend.

Eens toen hij aan het spitten was

vond hij een stukje spiegelglas

Hij nam het in zijn vereeltte hand. 

Het zat onder het vuil en onder het zand.

Hij veegde het aan zijn broekspijp af

en keek erin en stond toe paf.

“Mijn vader” zei hij, “sapperloot

die is al vele jaren dood.

Mijn vader, och die goeie man

Hij is het en hij kijkt me an”.

Hoofdschuddend stak hij het in zijn zak

en bekeek het thuis op zijn gemak

En hij begon te overleggen 

wat zijn vrouw ervan zou zeggen

Ze was wat bazig zijn Katrien,

zou er om lachen misschien

En omdat hij daar zo bang voor was

verborg hij het onder zijn matras

Maar telkens ging hij er weer heen.

“Mijn vader”, zei hij dan tevreen

Dat wekte argwaan bij zijn vrouw

die het hare er van weten wou.

En zodra hij de deur uit was

toen zocht en vond zij het spiegelglas.

“Wat moet hij daarmee”, peinsde zij

“er moet iets niet in orde zijn”.

Zo wantrouwde zij haar goede Hein.

Ze keerde het om en keek

en raakte toen geheel van streek

“Daar heb je het nou, ik dacht het wel

er is een andere vrouw in het spel.

Mijn man hij heeft geen hart in ’t lijf

Hoe houdt hij van zo’n lelijk wijf!!!”