Buiktyphus

Gisteren zijn we naar Panjim gereden om daar twee injecties te halen tegen buiktyphus. Dat moet iedere drie jaar herhaald worden. Op naar de apotheek dus. Echt nog een lekker "Malle Pietje" apotheekje, maar hij is de enige die dit spul in voorraad heeft. Netjes ingepakt met een coolpack er bij kregen we het mee. Thuis in de koelkast gelegd.

Vanmorgen zijn we met lood in de teenslippers naar het Bosio Hospitaal gereden. Dat is hier vlakbij, nog geen 5 minuten met de scooter. Er zaten heel wat mensen in de wachtkamer, maar toen we ons meldden bij de balie werd er meteen een verpleegster geroepen en konden we mee naar binnen.  Injecties bekeken, boekje en gebruiksaanwijzing bestudeerd, nog twee verpleegsters er bij en…………oh jee………Deze prik moest in de bilspier. Nou, vooruit dan maar. Liggen en pats, Herman had hem te pakken. Hij voelde er niets van zei hij. Even later ik op de bank en voelde een heel klein prikje en meer niet.

Alle gekheid op een stokje. Het is geweldig hoe ze dat hier doen. Desinfecteren uiteraard. Een stuk huid tussen duim en wijvinger en prrrrrik. Daarna masseren ze nog een hele poos de vloeistof weg. Geen pleister nodig en we voelen er echt helemaal niets meer van. Stempel en handtekening in de boekjes en weer klaar voor 3 jaar.

Op naar de balie om af te rekenen. Ja, dat hakte er weer even in. Voor twee personen was dat totaal Rs 100, dat is omgerekend € 1,50 voor het zetten van twee injecties....Daar komen dan nog de kosten van de injecties die we gisteren kochtten bij, Rs 580, dat is € 8,70, totaal dus € 10,20 voor twee injecties.

Toch niet te geloven  Dat kost in Nederland wel iets meer.
We gaan vanavond maar uit eten. Dat kan er wel af deze keer.

Even bijpraten

Na de trip naar Savoi hebben we weer even de zaak “off line” gezet. Wat was het warm die dag en de dagen er na. Een maximum van 36,5 graden is gemeten. Daarnaast was de luchtvochtigheid erg hoog dus je voelt hem al aan zeker? Niets doen en evengoed nat van het zweet.
Deze temperaturen horen meer bij eind maart begin april. We zijn vrijdag daarom vroeg naar Mapsa gegaan want Herman wilde karbonades hebben voor de bbq van zaterdag en dan moet je er vroeg bij zijn voor een mooi stuk. Even grabbelen en graaien en daar kwam een mooi stuk tevoorschijn. 

De kenner weet wat hij moet hebben

Wel zelf even hakken

In gepaste draf naar Cold Corner voor een glaasje goud geel vocht en een cold coffee met……jawel, ice cream. Nog even naar het zaakje waar ik steeds leuke breiwol koop. Ik wil graag een hand vol hulpnaalden hebben. Dat zijn grote veiligheidsspelden zeg maar, waar je steken tijdelijk op parkeert. Ik ga ze voor totaal iets anders gebruiken. Voorbeeld mee dus dat moet lukken. Niet dus, het meisje achter de toonbank lag zowat in een appel flauwte. Zoiets kennen ze hier niet. Ze breien ook niet veel, wel weer haken. Maar goed, als je het niet vraagt, dan weet je niets. 

Onderweg richting scooter een staande ventilator gehaald om de warmte wat uit het appartement te blazen en om achter Herman te zetten als hij in de keuken bezig is, anders is het geen doen.We kregen van onze buren, de eigenaar van het appartement een uitnodiging om te komen bidden. Nou ja, niet dat ik iets met het geloof heb, maar uit beleefdheid en vooral ook uit nieuwsgierigheid ben ik gegaan. Er waren 25 personen uitgenodigd en het was goed dat van de gasten er 6 waren want van de andere 25 kwamen er slechts 8. Rozenkrans bidden oftwel Rosary. Netjes alles aangehoord en niets van begrepen omdat alles in Konkani was maar om me heen kijken was ook leuk. De lady of the house zat al biddend venijnig naar een mug te kijken die op haar arm landde. Ineens.......LEL, einde mug, maar het beessie had wel gestoken, dus al biddende werd er driftig gekrabd. Is niets geks, maar tijdens zo'n gebed waar iedereen hardop aan het bidden is, is dat een geestig gezicht. Omdat het nogal warm was werd een extra ventilator aangezet. Fout!! De kaarsen die naast het beeld van Jozef, Maria en kindje Jezus stonden waaiden uit. Maar het gebed ging door en de heer des huizes zette, al biddend, de kaarsen elders neer.  En dat zit ik dan met mijn nuchtere verstand allemaal te bekijken, hoofd gebogen.......gniffel.......

Na afloop werd iedereen bedankt voor de aanwezigheid en kregen we allemaal een glaasje limonade en een bordje met de overbekende zoetigheden en mochten we gaan. Ach ja, ook weer meegemaakt en voor de mensen is het heel belangrijk dat wij er zijn.
's Avonds zijn we naar Ticlo gereden. Dat is het hotel in Calangute waar we voor het eerst kwamen in 1998. Kennissen van ons logeren daar. Er was live muziek en zij vroegen ons om daar te komen eten, met nog een paar mensen. Doen!! Leuk, Ticlo, toch altijd een beetje thuis komen. We hebben heel gezellig gezeten en heerlijk gegeten en eenmaal thuis viel ik vrij snel in een heel diepe slaap (slechts twee borrels). ‘s Morgen kwam ik buiten en zag dat het geregend had. En volgens zeggen had het ook flink geplensd en nog twee klappen onweer waren gehoord. Door iedereen maar niet door mij. Overal word ik wakker van en van dit nou net weer niet. Ik had graag even buiten gekeken en misschien wel stiekem even door de regen willen lopen in mijn pon. Nou is regen hier niet echt vreemd rond deze tijd hoor. Het kan soms zomaar even een uurtje regenen en dan is alles weer fris.
Toen ik op de scooter naar de markt ging begon het weer de spetteren. En dan hoop ik zo op een hoosbui! Lijkt me zalig om door de regen de rijden. Maar helaas, het bleef bij een paar druppels.
Nu is de temperatuur weer aangenaam, strak blauwe lucht en alles is weer groen en fris.
Eergisteren een paar uur naar het strand en vanmorgen naar de kleermaker in Siolim. De spullen zouden zaterdag al klaar zijn dus vol goede moed er heen. Wat jammer nou, niet klaar. Volgende week. Ook goed. Hadden we kunnen weten natuurlijk. We hadden ook even kunnen bellen maar ach…we hebben een mooi rondje gereden en genoten van het heerlijke vrije gevoel op de scooter, lekker rustig aan en om je heen kijken. Heerlijk.
De bbq van afgelopen zaterdag was weer geweldig lekker en gezellig, voor herhaling vatbaar. Dat kan nog wel want we zijn hier nu nog een paar weken.
Oh ja, van de week in Calangute kwam deze “mobiele tempel” voorbij. Aan het nummerbord te zien uit de deelstaat Maharahstra, dat is boven Goa en daar ligt ook Mumbai. 

Voorkant

Achterkant

Zo, dat was het weer even voor nu. Wordt vast wel weer een keer vervolgd.

Savoi

Gisteren zijn we met z’n vieren op de scooter gestapt,
richting de Savoi Plantation.
Het was direct al behoorlijk warm op de scooter dus dat beloofde wat!
Bij Porvorim allemaal de helm op en de snelweg op. Dat is nog steeds verplicht, de bestuurder dient een helm te dragen.
Eenmaal voorbij Panjim, bij de eerste gelegenheid,
dat nare ding weer van het hoofd.
Enerzijds natuurlijk erg veilig, maar anderzijds behoorlijk warm. Het is juist zo heerlijk om de wind door je haren te voelen,
voor zover aanwezig (wind en haar).
Via Old Goa richting Ponda en na een paar kilometers linksaf richting Marcela.
Daar bij een lokaal kroegje even wat gedronken. Het was rond half 11 en het zat er al vol met mannen. Allemaal een vrije dag misschien, kan maar zo. En de geur die daar hing….!! Daar werd je op zich al een beetje "leukig"van.
Typisch de geur van cashew feni.
Zij lieten het zich goed smaken, hadden weinig tot geen oog voor ons want de tv stond aan en er was vast iets spannender dan 4 toeristen op een scooter.
Van daar uit naar de Spice Plantation waar we na een half uur waren.

Proost mannen, even geen Kingfisher.....

We werden ontvangen met een drankje en koekjes, daarna een stuk watermeloen en vervolgens met de gids mee. Hij vertelde allerlei dingen over de bomen en planten. Best leuk om te zien hoe en waar bepaalde kruiden en vruchten groeien. De wandeling van 800 meter met allerlei trappetjes op en af duurde eigenlijk net lang genoeg. Het was behoorlijk warm.
Op weer naar het restaurant waar we allemaal een glaasje feni kregen.
De light versie dan.
Het smaakte niet verkeerd. Later kwam er nog een glaasje sterke feni, dat voelde je wel even door je mond en spijsvertering kanalen gaan, poeh hé.
Maar ja, je moet alles een keer geprobeerd hebben toch?

Lunch buffet

Daarna werd het lunch buffet klaar gezet.
Daar hebben we heerlijk van gesmuld.

Even uitgebuikt en weer op de scooter richting huis.
Hier en daar nog even een plaatje geschoten. In Old Goa nog wat gedronken en een kostelijk ijsje voor ondergetekende en richting Panjim.
Onderweg nog even de zoutpannen vereeuwigd, de helmen op en de snelweg weer op om de brug over te gaan naar de andere kant
van de Mandovi River en naar huis.
Ruim 80 kilometer op de teller. 

Voor de rest van de plaatjes klik je HIER

Pakje versturen

Van de week wilden we een pakje naar Lieke versturen.
Uit het verleden wisten we nog dat het doosje in katoen verpakt moest worden dus naar de kleermaker.

In Calangute zit een kleermaker die dat destijds deed.
Helaas, niet meer te vinden of gesloten.

Dan naar de volgende.
Die deed dat niet, we moesten maar naar Mapsa.
 Dat is de stad die 10 kilometer verder ligt. 

Doen we dus niet.
Dan eerst maar eens naar het postkantoor
om het formulier te halen dat je moet invullen.
Netjes in de rij gaan staan.
 Nou ja, rij.......het is meer een kluwen.
 Gelukkig ben ik nogal groot en breed
 (elk nadeel heb zijn voordeel)
 dus liet ik niemand voor gaan.
Een heer probeerde dat wel, maar ik tikte op zijn schouder
en vertelde in mijn keurige Engels dat ik toch echt eerder was.
Hij ging gewoon opzij, niets aan de hand.

De dame achter het loket, waar boven staat dat je daar pakketten kunt laten verzenden,
vertelde me dat ik een formulier moest halen
bij het loket waar je postzegels koopt
en dat het in katoen moet.
 Zij vertelde ook dat er iemand naast het
postkantoor zit die dat doet.

In de rij bij afdeling postzegels,
vrij snel toch aan de beurt en
met formulier en pakje op naar de buren.

Daar werd het pakje netjes in katoen gewikkeld en dicht genaaid.
Hij gaf ook nog een formulier mee want er moesten twee ingevuld worden.

Vakkundig met de hand dicht genaaid

Terug weer naar het postkantoor.
In de rij bij de dame van de pakketten.
Eenmaal aan de beurt stuurde ze me
naar het loket van de postzegels,
want daar moest het eerst gewogen worden.

De man zette het gewicht op het pakje en
plaatste het tussen zijn loket
 en dat van de pakjes dame op een tafel en wees naar mij.
Ik weer terug naar de pakjes dame,
weer een aantal personen voor het loket,
maar ze hielp mij er toch tussendoor.

Twee formulieren, kopie van paspoort er bij.
Alles voor elkaar. Adres etc. werd in de computer getikt
en een keurig geprint bewijs van verzending mee naar huis.

Al met al waren we hiermee ruim anderhalf uur bezig.

We hebben tijd zat, dus geen probleem.
Ga ook niets willen begrijpen of ergens de logica van willen zien
want die is er in onze ogen niet.
Wij zien hier gelukkig de humor van in.

En dat moet je met zoveel dingen hier.

Het pakje is onderweg en met drie weken zou het aankomen,
dus nu nog ruim twee weken en dat is ook rekbaar.
Kan zomaar volgende week komen,
 maar ook zomaar over een maand.

Hampi

Langs de weg heel veel aapjes gezien

Afgelopen maandag zijn we om acht uur vertrokken richting Hospet. Een grote auto waar we met zijn vieren royaal in konden zitten. De afstand is 435 kilometer, maar door de slechte wegen deden we er, incl. de stops, 8,5 uur over. De chauffeur was nog jong en nog nooit daar geweest, dus voor hem ook even spannend. De rit door de bergen was prachtig alleen de wegen erg slecht. Zodra we in de deelstaat Karnataka aan kwamen was het echt heel erg. Hier en daar wordt er wel gewerkt aan de wegen maar dit stuk was gewoon slecht. In Hospet hadden een een geweldig hotel. Krishna Palace. ’s Avonds even wat door de straat gelopen. Slechte stoepen, als je het al stoep mag noemen. Nergens iets gevonden om te eten, dus terug naar het hotel en daar lekker gegeten. Na het eten lekker slapen.
Voor meer foto's van de heen- en terugreis klik je HIER

De eerste dag een gids geregeld in het hotel. De taxi chauffeur bracht ons naar Hampi waar de gids ons op stond te wachten. Ook de chauffeur ging met ons mee omdat het voor hem ook iets bijzonders was om daar te zijn.

Een van de vele prachtige tempels

We hebben veel tempels gezien. Het zijn allemaal ruïnes  Je vraagt je af hoe mensenhanden dit zoveel jaren geleden hebben kunnen maken. Zonder machines. Je wordt er stil van als je daar over nadenkt. Ook de muren  om de tempels heen, opgebouwd uit enorm grote rotsblokken. Hoe hebben de mensen die daar gekregen en dan ook nog opgestapeld? Er is nergens documentatie meer van en de verhalen die ons verteld worden zijn gebaseerd op inscripties in stenen en daar heeft men dan een verhaal van gemaakt. Alleen over de tempels zelf en enigszins over het leven in die tijd, maar niet over het hoe van het bouwen.
De tempels zijn niet beschilderd, het was voor de mensen belangrijker dat de tempel er was, dan de kleuren. Wel heel veel beeldhouwwerk. 
Een must is wel naar de tempel waar de olifant staat. Die geef je geld in de slurf en dan legt hij de slurf op je hoofd en dan zegent hij je.
Overal huppelden de aapjes rond. Geweldig. Binnen werden we ook weer gezegend door een priester en als je niet uitkeek had je het voorhoofd aan het einde van de dag voor met allerlei kleuren. Maar ja, je moet gewoon alles even doen hè?
De gids gaf ons een bloem van de magnolia boom, dus ook maar achter het oor.
Buiten Hampi geluncht omdat de mannen graag een biertje wilden, logisch toch?
Hierna nog weer van alles bekeken en terug naar het hotel. Heerlijk onder de douche, even relaxen, eten en de koffer in. 

Voor meer foto's van de eerste dag klik je HIER

Badende pelgrims

Dag twee weer om half 10 in de auto naar Hampi.  Naar de rivier waar we een prachtig uitzicht hadden. Even wat gedronken, naar en tempel, weer de zegeningen en vervolgens naar de rivier. Hier waren pelgrims zich aan het baden om daarna ook in bootjes naar de andere kant te gaan en daar naar de tempel te gaan die op een heuvel ligt. 600 treden!! Dat doen wij dus niet. We gaan wel in een boot. De boottocht van 1 kilometer was heerlijk relaxed. Aan de overkant nog weer wat rond gelopen, geluncht en weer verder langs diverse mooie plaatsen. Ineens waren we verzadigd. Zoveel informatie, zoveel indrukken, dat moet even zakken. De gids was prima, niet teveel praten, net mooi en we konden zelf steeds aangeven of we iets wel of niet wilden. Lekker weer naar het hotel terug. Het was mooi geweest.

Voor meer foto's van de tweede dag klik je HIER
Donderdag om 8 uur in de taxi richting Goa. Onderweg nog even wat foto’s gemaakt van de rode pepers die geoogst waren en uitgezocht werden door de dames. Nog wat gegeten onderweg en toen naar huis. En dan kom je er heus wel achter dat je geen 18 meer bent, maar na een boeren nacht zijn we er weer helemaal bij hoor.

Voor meer informatie over Hampi is er altijd nog google