Bijna kerst.. Tijd voor
het kerstverhaal. In het Westfries.
'n Mooi toidje trug was d'r 'ns in 't land van Israël 'n jong moidje. 't Was 'n pittig ding.
D'r skarrel was Jozef. Die joôn kon verlegen goed timmere...
Toen beurde 't inienen dat middend op de dag d'r 'n engel an kwam vliege met 'n onwoize veert (pittig snel dus). Maria verskoôt 'r oigen 't rambam.
Haai zoi: "Je magge wel bloid weze, je legge baai God an 't voorspeen. Je krogge 'n poppie, 'n knechie. Je moste 'm maar Jezus noeme."
En Maria zoi: "Al wul je dat met alle verdul, moin best!!" Jozef most nei Bethlehem van koizer Augustus. Maria liep op alle dage en dat deervan namme ze de ezel mee, den kon ze deer, al had ze louve biene, mooi opzitte. 't Was puur zo'n end en toen hullie oindeluk in Bethlehem bedaarde, was deer 'n stuit volk. 't Raasde deer van de mense.
Jozef wou in al die drokte 'ns vrage of d'r een herberg of zuk of zo was, want ze ware puur verroisd en hadde alletwei 't end in de bek. Maar al die lui van die herberge zoie: "'t Is hier stenvol, d'r ken gien mens meer baai!" Op 't lest kwamme ze langs 'n skeipeboet en Jozef zoi: "We moste hier maar ho-houwe, den kenne we hier effies uitzakke of messkien ok nag onderzoil."
Nag diezelfde eivend kwam er tussen de os en de ezel 'n knechie ter wereld. Maria was zo bloid as blik! Ze had doeke meebrocht, dus dat was goed skôte. Jozef had onderhand 'n dot hooi in de zeunis ein en loi deer 't purkie op. 'n Endje vedderop zatte d'r wat herders baai hullie skeipe en ware verlegen sterke verhale an 't vertelle. In iense kwam krek diezelfde engel op hullie an maar nou in 'n merakels mooi lichtgloed. Die hedders verskôte hullie doôd vezellef, wat wul je ok. De engel zoi: "Nei, je moete niet zo verskiete. Ik hew 'n nuwtje. D'r is hier kortbaai een knechie geboren en niet zomaar ientje. Oen nei, haai is de redder van 't volk. Je moste maar op Bethehem ofgaan deer baai jullie die skeipeboet."
En vort was die engel weer. Koeterdekoet ginge de herders dat op, met al hullie skeipe, 't oppie koiken en vonde dero Maria en Jozef met hullie dat jôje. De boertjes hadde wat barreltjes meebrocht. Wat skeipemelk en ok skeipewol, want dat was goed teugen de koud. De nuwe ouwelui ware groôsk en verlegen bloid en bedankte de manne harteluk.
'n Heêl end veerder, in een aar land, in 't oosten, ware de drie woize. Hullie ware goed beknikkerd en wiste alles van sterre of. Dat zodoende wiste ze dat 'r 'n heel speciaal kind geboren was. Haai zou de redder van 't volk worre. Ien zo'n grote ster met n steert er an wees hunnie de weg nei de skeipeboet in Bethlehem. Nei 'n barre rois op de kamêle kwamme ze oplest an baai de boet.
De oust gaf wat goud, de tweid kwam met wierook opperdan en de jongst had wat luchtgoed meebrocht. 't Was Maria en Jozef nou wel duideluk dat hullie dat jôje wel heel ampart was. Ok deuze manne werde verlegen bedankt en Jozef sjoerde hullie nag nei datte ze 't padje weer ginge inkorte.
Effiesternei zakte ie of en kreeg ie 'n droom. In die droom kwam weer diezelfde engel en die had 't nou over dat hullie nei Egypte moste en ze moste nag ofmake ok want keuning Herodus, die hufter, had hoord dat 'r 'n nuwe keuning geboren was en wou alle klointjes doôd make. Te bot vezzelluf. 't Was bar teugenopzienders werk want Egypte was puur uitverdan, maar wat wul je. De are dag soches hewwe ze alles bij mekaar zweeld en benne met de ezel hutje mutje an de reed gaan. Herodus struunde 't hele land of maar tot dat ie mork dat Mariea en Jozuf h'm puur an z'n steert hadde, was ie mens kwaat vezelluf. Maar hoe denk ok. Nei 'n barre tocht bedaarde ze in Egypte en zouwe deer 'n jaar of wat bloive weune.
'n Mooi toidje trug was d'r 'ns in 't land van Israël 'n jong moidje. 't Was 'n pittig ding.
D'r skarrel was Jozef. Die joôn kon verlegen goed timmere...
Toen beurde 't inienen dat middend op de dag d'r 'n engel an kwam vliege met 'n onwoize veert (pittig snel dus). Maria verskoôt 'r oigen 't rambam.
Haai zoi: "Je magge wel bloid weze, je legge baai God an 't voorspeen. Je krogge 'n poppie, 'n knechie. Je moste 'm maar Jezus noeme."
En Maria zoi: "Al wul je dat met alle verdul, moin best!!" Jozef most nei Bethlehem van koizer Augustus. Maria liep op alle dage en dat deervan namme ze de ezel mee, den kon ze deer, al had ze louve biene, mooi opzitte. 't Was puur zo'n end en toen hullie oindeluk in Bethlehem bedaarde, was deer 'n stuit volk. 't Raasde deer van de mense.
Jozef wou in al die drokte 'ns vrage of d'r een herberg of zuk of zo was, want ze ware puur verroisd en hadde alletwei 't end in de bek. Maar al die lui van die herberge zoie: "'t Is hier stenvol, d'r ken gien mens meer baai!" Op 't lest kwamme ze langs 'n skeipeboet en Jozef zoi: "We moste hier maar ho-houwe, den kenne we hier effies uitzakke of messkien ok nag onderzoil."
Nag diezelfde eivend kwam er tussen de os en de ezel 'n knechie ter wereld. Maria was zo bloid as blik! Ze had doeke meebrocht, dus dat was goed skôte. Jozef had onderhand 'n dot hooi in de zeunis ein en loi deer 't purkie op. 'n Endje vedderop zatte d'r wat herders baai hullie skeipe en ware verlegen sterke verhale an 't vertelle. In iense kwam krek diezelfde engel op hullie an maar nou in 'n merakels mooi lichtgloed. Die hedders verskôte hullie doôd vezellef, wat wul je ok. De engel zoi: "Nei, je moete niet zo verskiete. Ik hew 'n nuwtje. D'r is hier kortbaai een knechie geboren en niet zomaar ientje. Oen nei, haai is de redder van 't volk. Je moste maar op Bethehem ofgaan deer baai jullie die skeipeboet."
En vort was die engel weer. Koeterdekoet ginge de herders dat op, met al hullie skeipe, 't oppie koiken en vonde dero Maria en Jozef met hullie dat jôje. De boertjes hadde wat barreltjes meebrocht. Wat skeipemelk en ok skeipewol, want dat was goed teugen de koud. De nuwe ouwelui ware groôsk en verlegen bloid en bedankte de manne harteluk.
'n Heêl end veerder, in een aar land, in 't oosten, ware de drie woize. Hullie ware goed beknikkerd en wiste alles van sterre of. Dat zodoende wiste ze dat 'r 'n heel speciaal kind geboren was. Haai zou de redder van 't volk worre. Ien zo'n grote ster met n steert er an wees hunnie de weg nei de skeipeboet in Bethlehem. Nei 'n barre rois op de kamêle kwamme ze oplest an baai de boet.
De oust gaf wat goud, de tweid kwam met wierook opperdan en de jongst had wat luchtgoed meebrocht. 't Was Maria en Jozef nou wel duideluk dat hullie dat jôje wel heel ampart was. Ok deuze manne werde verlegen bedankt en Jozef sjoerde hullie nag nei datte ze 't padje weer ginge inkorte.
Effiesternei zakte ie of en kreeg ie 'n droom. In die droom kwam weer diezelfde engel en die had 't nou over dat hullie nei Egypte moste en ze moste nag ofmake ok want keuning Herodus, die hufter, had hoord dat 'r 'n nuwe keuning geboren was en wou alle klointjes doôd make. Te bot vezzelluf. 't Was bar teugenopzienders werk want Egypte was puur uitverdan, maar wat wul je. De are dag soches hewwe ze alles bij mekaar zweeld en benne met de ezel hutje mutje an de reed gaan. Herodus struunde 't hele land of maar tot dat ie mork dat Mariea en Jozuf h'm puur an z'n steert hadde, was ie mens kwaat vezelluf. Maar hoe denk ok. Nei 'n barre tocht bedaarde ze in Egypte en zouwe deer 'n jaar of wat bloive weune.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten