Op 15
februari ben ik naar Goa vertrokken. Ik had het gevoel dat ik er nog een keer
naartoe wilde. Gevoel weer achterna, ticket geboekt, vrienden van me gemaild,
die in een hotel daar zitten, of ze een kamer voor me konden regelen en binnen
een paar dagen was alles voor elkaar.
Jet en Diaan hebben me weg gebracht naar Brussel.
Na
2 nachten en 1 dag in Delhi vloog ik door naar Goa waar Siep en Aukje me
stonden op te wachten met Prya, de vrouw van de eigenaar van het appartement
waar we in zouden verblijven.
Ja, dat was even dikke tranen natuurlijk.
Allemaal in de taxi en richting Ticlo Resorts waar Trudi en Ashok me opwachtten, ook weer tranen. Er gebeurt dan wel even wat met je. In 1998 waren we voor het eerst in Goa en ook in dat hotel. Nu 16 jaar later weer daar, maar dan nu alleen en voor het laatst.
Ik kreeg een fijne kamer, de scooter stond klaar, geweldig.
Al snel naar een van mijn favoriete restaurants gegaan. Tibetan Kitchen om daar Lemon chicken te eten en te proosten op......gewoon op het leven
In de dagen erna ben ik in het appartement geweest waar Herman overleden is, heb met de eigenaar gesproken over allerlei dingen zodat veel dingen ook duidelijker werden.
Hier en daar wat mensen bezocht om ook nog even gedag te zeggen.
Bij Siep en Aukje lagen nog heel wat spullen van Herman die zij bij het consulaat hebben gehaald. Alles uitgezocht, wat moet mee naar huis, wat mag daar blijven en wat kan weg.
Ook daar moest ik even doorheen. Met een lach en een traan is ook dat gelukt. Zijn medicijnen van thuis, die hij voor een half jaar mee had, daar heb ik niets aan dus dat heb ik een paar dagen later bij het Bosio Ziekenhuis gebracht. Zij kunnen dat wel gebruiken.
En dan ik, totaal geen vis liefhebber, heb krab gegeten. Het vlees was er uit gehaald en weer terug in het schild van de krab. Daaroverheen een sausje en onder de gril. Niet verkeerd, maar als je al niet van vis houdt.......Ik vond het gewaagd van mezelf.
Iedere avond liep ik naar de Public Bar. Daar zitten veel bekenden even aan een
borrel en na een uurtje vertrekken ze allemaal in groepjes of alleen naar een
restaurant om te eten. Omdat ik al jaren daar in die buurt niet meer ben
geweest waren veel restaurants voor mij helemaal nieuw, dus heb ik lekker
gesmuld. Af en toe ook snacken,
heerlijk.
Ook een paar keer in het hotel gegeten, dan was daar live muziek of
karaoke.
Op zondag 2 maart heb ik een bootje gehuurd bij visrestaurant Amigo aan de rivier bij de brug naar Nerul, we kwamen daar heel vaak.
Ik had de as van Herman meegenomen naar Goa. Hij zei altijd dat hij daar tot zijn dood wel wilde blijven. Zijn wens is in vervulling gegaan, maar ja, we wilden hem toch ook weer thuis hebben. Toen ik had besloten naar Goa te gaan vond ik het een mooi idee om hem weer mee te nemen en daar uit te strooien. Alle instanties gebeld en ingelicht, papieren voor elkaar en hij ging mee.
Omdat het op de 30e de vierde maand na zijn overlijden zou zijn, maar februari maar 28 dagen heeft, heb ik gekozen voor 2 maart.
Siep en Aukje zijn mee geweest in de boot om mij te steunen en om foto’s te maken.
Ook dat was weer een moment waarmee ik iets afgesloten heb. Enerzijds het gevoel dat ik hem daar achter liet, anderzijds een goed gevoel want hij wilde er zo graag zijn.
Ik had 3 bloemen slingers en 5 dya's. Op de dya's onze namen en een blanco namens alle familie, vrienden en bekenden. Helaas zakten deze al snel naar de bodem van de rivier, maar ook de as ging grotendeels naar beneden, dus was alles toch weer bij elkaar.
De bloemenslingers met daarop ook nog wat as dreven eerst het land in om daarna in de Mandovi River uit te komen die in zee uitkomt.
De laatste dagen waren de dagen van rust. Alles gedaan wat ik wilde doen, zelfs
nog meer, de dingen gedaan die ik anderen beloofd heb en daarna kwam de rust er
in.
Lekker naar het strand, hapje eten, even een tukkie doen, ijsje toe en weer naar het hotel. Gewoon vakantie zeg maar. Zo lang ik niet alles gedaan had, kon ik de rust er niet in krijgen. Nu was het goed.
Op 11 maart ben ik naar Delhi gevlogen om daar nog wat spulletjes te kopen voor mijn sieraden hobby. Ook dat was allemaal anders om het alleen te doen, maar ook dat is weer gelukt. Het is extra op je tas letten, je geld goed verdelen en ogen en oren de kost geven.
Zaterdag ben ik weer terug gekomen in Brussel waar Jet en Diaan me op wachtten met een zalig kopje koffie en heel veel knuffels. Fijn om weer thuis te zijn.
Bij de meiden thuis lekker bij gekletst, soep en een
broodje en toen naar huis.
Heerlijk weer in mijn eigen hokkie, maar toch is het nu anders.
Het voelt anders, ik moet denk ik even wennen aan het idee dat ik nu weer echt helemaal alleen ben.
Voor het moment ben ik even klaar met Goa en Delhi.
Met deze weken heb ik voor mezelf het boek Goa dicht gedaan, maar zal er in de toekomst regelmatig weer in bladeren.
Ja, dat was even dikke tranen natuurlijk.
Allemaal in de taxi en richting Ticlo Resorts waar Trudi en Ashok me opwachtten, ook weer tranen. Er gebeurt dan wel even wat met je. In 1998 waren we voor het eerst in Goa en ook in dat hotel. Nu 16 jaar later weer daar, maar dan nu alleen en voor het laatst.
Ik kreeg een fijne kamer, de scooter stond klaar, geweldig.
Al snel naar een van mijn favoriete restaurants gegaan. Tibetan Kitchen om daar Lemon chicken te eten en te proosten op......gewoon op het leven
In de dagen erna ben ik in het appartement geweest waar Herman overleden is, heb met de eigenaar gesproken over allerlei dingen zodat veel dingen ook duidelijker werden.
Hier en daar wat mensen bezocht om ook nog even gedag te zeggen.
Bij Siep en Aukje lagen nog heel wat spullen van Herman die zij bij het consulaat hebben gehaald. Alles uitgezocht, wat moet mee naar huis, wat mag daar blijven en wat kan weg.
Ook daar moest ik even doorheen. Met een lach en een traan is ook dat gelukt. Zijn medicijnen van thuis, die hij voor een half jaar mee had, daar heb ik niets aan dus dat heb ik een paar dagen later bij het Bosio Ziekenhuis gebracht. Zij kunnen dat wel gebruiken.
 |
| Bovenkant |
 |
| Binnen zit het vlees |
 |
| Snacken |
Op zondag 2 maart heb ik een bootje gehuurd bij visrestaurant Amigo aan de rivier bij de brug naar Nerul, we kwamen daar heel vaak.
Ik had de as van Herman meegenomen naar Goa. Hij zei altijd dat hij daar tot zijn dood wel wilde blijven. Zijn wens is in vervulling gegaan, maar ja, we wilden hem toch ook weer thuis hebben. Toen ik had besloten naar Goa te gaan vond ik het een mooi idee om hem weer mee te nemen en daar uit te strooien. Alle instanties gebeld en ingelicht, papieren voor elkaar en hij ging mee.
Omdat het op de 30e de vierde maand na zijn overlijden zou zijn, maar februari maar 28 dagen heeft, heb ik gekozen voor 2 maart.
Siep en Aukje zijn mee geweest in de boot om mij te steunen en om foto’s te maken.
Ook dat was weer een moment waarmee ik iets afgesloten heb. Enerzijds het gevoel dat ik hem daar achter liet, anderzijds een goed gevoel want hij wilde er zo graag zijn.
Ik had 3 bloemen slingers en 5 dya's. Op de dya's onze namen en een blanco namens alle familie, vrienden en bekenden. Helaas zakten deze al snel naar de bodem van de rivier, maar ook de as ging grotendeels naar beneden, dus was alles toch weer bij elkaar.
 |
| Klik op de foto voor een slide show van het uitstrooien |
Lekker naar het strand, hapje eten, even een tukkie doen, ijsje toe en weer naar het hotel. Gewoon vakantie zeg maar. Zo lang ik niet alles gedaan had, kon ik de rust er niet in krijgen. Nu was het goed.
Op 11 maart ben ik naar Delhi gevlogen om daar nog wat spulletjes te kopen voor mijn sieraden hobby. Ook dat was allemaal anders om het alleen te doen, maar ook dat is weer gelukt. Het is extra op je tas letten, je geld goed verdelen en ogen en oren de kost geven.
Zaterdag ben ik weer terug gekomen in Brussel waar Jet en Diaan me op wachtten met een zalig kopje koffie en heel veel knuffels. Fijn om weer thuis te zijn.
 |
| Een warm welkom thuis |
Heerlijk weer in mijn eigen hokkie, maar toch is het nu anders.
Het voelt anders, ik moet denk ik even wennen aan het idee dat ik nu weer echt helemaal alleen ben.
Voor het moment ben ik even klaar met Goa en Delhi.
Met deze weken heb ik voor mezelf het boek Goa dicht gedaan, maar zal er in de toekomst regelmatig weer in bladeren.
